کد مطلب:270717 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:157
منتظران راستین
حضرت سجاد (علیه السلام) به سه چیز توجه می دهند: منتظران واقعی و شیعه خالص كسانی هستند كه خداوند به آن ها عقول و معرفتی داده كه غیبت برای آن ها به منزله حضور شده است. دنیا و حكومت های پر طمطراق و پر ادّعا، وجودِ سرشار آن ها را پر نكرده و در چشم آن ها ننشسته است، زیرا می دانند همه اینها برای آدم ها فتنه ای بیش نیستند، و می خواهند دل و دماغ آدمی را بربایند و او را مسخ كنند وبه این باور رسیده اند كه تنها كسی می تواند خیرخواه انسان باشد، كه طمعی در او نداشته باشد و بر ارزش او واقف باشد، و او همان حجّت خائف مغموری است كه با تسلیم شدن دنیا و روی آوردن انسان ها ظهور می كند. او هنگامی كه تجربه حجّت های دیگر در امّت های گذشته و امّت محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم)تكرار نشود و دنیا و مردم به او پشت نكنند، پذیرای دعوت شده و از پرده غیبت برون خواهد شد.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) بعد از این كه از این واقعیّت تاریخی خبر می دهد و نوید صبحی را می دهد كه انسان ها به آغوش ولیّ و امام خود برمی گردند، به وعده قطعی خداوند در قرآن اشاره می كند و این آیه را تلاوت می نماید:
(وَ نُریدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الاَْرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ) [1] .
«و خواستیم بر كسانی كه در زمین فرودست شده بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان [مردم] گردانیم، و ایشان را وارث [زمین] كنیم».
سنت و مشیّت خداوند بر این است كه كسانی را كه بر آن ها جفا شده و حق آن ها به یغما رفته و سرمایه های آن ها غارت شده، به حكومت برساند، یعنی كسانی كه دنیاداران در پی نابودی آن ها بوده و دزدان شب نور افشانی آن ها را مزاحم می دانستند و به خاموشی و شكستن آن ها كمر همت بستند، وارثان زمین خواهند شد، همین جماعتی كه دنیا بر آن ها چموشی كرد و خود را زیر چتر نااهلان برد، و بر آن ها طغیان كرد و آن ها را مضطرب و خائف و منتظر گرداند.
خداوند بر این گروه با این ویژگی ها ـ پیروزی در امتحان الهی و كوچكی دنیا در چشم ایشان ـ كه داعیان دین حق اند، نعمت بزرگی ارزانی داشت، و آن ها را اولیا و پیشوایان زمین گرداند، و دنیا را در اختیار آن ها قرار داد. آن ها وارثین به حقّ هستند، كه دیگر كسی سرمایه آن ها را به ستم نخواهد گرفت.
لكل اناس دولة یرقبونها
و دولتنا فی آخر الدهر تظهر [2] .
هر گروهی را دولتی است كه انتظار آن را می كشند، و دولت ما در آخر زمان ظاهر می شود.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) بعد از این كه از این واقعیّت تاریخی خبر می دهد و نوید صبحی را می دهد كه انسان ها به آغوش ولیّ و امام خود برمی گردند، به وعده قطعی خداوند در قرآن اشاره می كند و این آیه را تلاوت می نماید:
(وَ نُریدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الاَْرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ) [1] .
«و خواستیم بر كسانی كه در زمین فرودست شده بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان [مردم] گردانیم، و ایشان را وارث [زمین] كنیم».
سنت و مشیّت خداوند بر این است كه كسانی را كه بر آن ها جفا شده و حق آن ها به یغما رفته و سرمایه های آن ها غارت شده، به حكومت برساند، یعنی كسانی كه دنیاداران در پی نابودی آن ها بوده و دزدان شب نور افشانی آن ها را مزاحم می دانستند و به خاموشی و شكستن آن ها كمر همت بستند، وارثان زمین خواهند شد، همین جماعتی كه دنیا بر آن ها چموشی كرد و خود را زیر چتر نااهلان برد، و بر آن ها طغیان كرد و آن ها را مضطرب و خائف و منتظر گرداند.
خداوند بر این گروه با این ویژگی ها ـ پیروزی در امتحان الهی و كوچكی دنیا در چشم ایشان ـ كه داعیان دین حق اند، نعمت بزرگی ارزانی داشت، و آن ها را اولیا و پیشوایان زمین گرداند، و دنیا را در اختیار آن ها قرار داد. آن ها وارثین به حقّ هستند، كه دیگر كسی سرمایه آن ها را به ستم نخواهد گرفت.
لكل اناس دولة یرقبونها
و دولتنا فی آخر الدهر تظهر [2] .
هر گروهی را دولتی است كه انتظار آن را می كشند، و دولت ما در آخر زمان ظاهر می شود.
[1] قصص، 5.
[2] شعر منسوب به امام صادق (عليه السلام) است. بحارالانوار، ج 51، ص 143.